Μετά από μια τεράστια φυσική καταστροφή, τα λόγια ίσως είναι φτωχά για να περιγράψουν την ψυχική συντριβή του ανθρώπου. Ειδικά σε έναν τόπο που δονείται από μια «ιστορική» σιωπή, και έχει μάθει να υπομένει με στωικότητα τις συμφορές και να περιμένει καρτερικά τη λύτρωσή του.

«Η άνοιξη δεν είναι σαν το καλοκαίρι», σκέφτηκε η Θεανώ, «όμως προετοιμάζει το κορμί για τον έρωτα. Το προσκαλεί στον χορό μιας αθυρόστομης φύσης που βουίζει με τραγούδια παράφορα ερωτικά, το αφήνει να κυλιστεί στο χαλί της και να τη γευτεί σαν ελιξίριο, να σμίξει με τις οσμές που αναδύει η γη, και με τις ορμές που βγαίνουν ακάλεστες, μα τόσο ακαταμάχητα αυθόρμητες, μέσα απ’ τους έξαλλους χτύπους μιας φλεγόμενης καρδιάς. Η άνοιξη είναι η απείθαρχη άνθηση των κορμιών και το τρελό γέλιο άγριας ικανοποίησης του φτερωτού έρωτα, όταν αυτά αποζητούν απεγνωσμένα το σμίξιμο. Η άνοιξη», αποφάσισε επιτέλους για τον ορισμό της μέσα του το κορίτσι, «είναι ο αυθορμητισμός, η ανεξέλεγκτη διέγερση, η ανατροπή, το σμίξιμο που δεν υποκύπτει σε ενοχές. Δεν υπάρχει ενοχή στη φύτρα του έρωτα, γιατί είναι η αιτία της ύπαρξης», σκεφτόταν η Θεανώ.

Ο έρωτας, ως κινητήρια δύναμη των πάντων και ρυθμοδότης των νεανικών ονείρων σ’ αυτή την ιστορία, θα οδηγήσει τους ήρωες να βρουν την άκρη του νήματος, να συνθέσουν μύθους και θρύλους αλλά και να λύσουν τους γρίφους αυτής της ιστορίας. Θα είναι ο καταλύτης της σιωπής που βαραίνει εδώ και αιώνες τον τόπο.