Τις στιγμές αυτές του κορονοϊού του θανατηφόρου, ψυχή μου, δε σ’ άφησα ποτέ μόνη όπως και στο παρελθόν. Πάντα ήμουν κοντά σου. Όταν ανέβαινες ψηλά σ’ αγκάλιαζα κι όταν έπεφτες χαμηλά άνοιγα τα χέρια μου και σε κράταγα σφιχτά μη μου πέσεις και πέσω κι εγώ μαζί σου. Μόνο με τη συντροφιά σου έδιωχνα τους μετεωρίτες που κατά καιρούς έρχονταν επάνω μου για να με εξαϋλώσουν. Εσύ ήσουν εκείνη που τους έδιωχνες μακριά μου με τους μαγνήτες της δύναμής σου και τους απομάκρυνες. Πάντα ήσουν μαζί μου ακόμη κι όταν παιδί έτρεχα να κρυφτώ μακριά από το κολαστήριο που με περίμενε. Τότε δεν καταλάβαινα. Ήταν υποχρέωση. Τα κορίτσια πρέπει να υποφέρουν και να υφίστανται το ροκάνισμα των άγριων αρσενικών τρωκτικών. Μεγαλώνοντας τα τρωκτικά δε σταμάτησαν κι εγώ συνεργάστηκα γιατί έλεγα ότι έτσι έπρεπε να γίνεται. Τώρα η σάρκα μου έχει τα υπολείμματα από τις θερμοκρασίες των μετεωριτών, απ’ όσες δεν μπόρεσες εσύ να διώξεις μακριά μου. Ναι, αυτές οι πληγές ματώνουν και μαζί μ’ αυτές ματώνω κι εγώ. Τώρα στο γέρμα του αιώνα της ζωής μου. Αδύναμη. Μέσα στην ανημποριά μου κρατώ τις ελάχιστες εναπομείνασες δυνάμεις μου. Έτσι για να κρατηθώ αυτή τη στιγμή για τους άλλους. Όχι για μένα. Μόνη πορεύομαι στην τελευταία κατηφόρα μου. Συνεχίζω να στέκομαι και να λειτουργώ, να κινούμαι, να γελώ, να αστειεύομαι στη ζωή. Γιατί; Γιατί υπάρχουν οι άλλοι, οι σάρκες από τη σάρκα μου. Αυτό τον καιρό της πανδημίας, του αβέ-βαιου μέλλοντος, της άγνωστης αυτής συγκυρίας των εποχών, ψυχή μου, μείνε μαζί μου άλλη μια φορά. 6 η ώρα, ξύπνησα με αυτές τις σκέψεις. Ακούω Μπαχ και είπα να τις σημειώσω στο ημερολόγιο της ζωής μου, όπως πάντα.