Η ύβρις της αλαζονείας εκκινεί μια πολύπαθη οδύσσεια των ηρώων προς την αυτογνωσία και την «εξημέρωση». Έγκλημα και τιμωρία, το δίπτυχο των δύο ιστοριών που κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους: άξονας, η ανάγκη για εξιλέωση του θύτη και η λύτρωση του θύματος.

Στη νουβέλα «Το άλογο του Ρούζβελτ» η πολυτάραχη ζωή των τεσσάρων αδελφών μιας πανίσχυρης γενεάς καπνοβιομηχάνων εξιστορείται μέσα από το πρίσμα της καταραμένης φιλίας του πιστού τους αλόγου Φαίδωνα με τον μεγαλομανή αρχηγό της οικογένειας Φρύνιχο, τον επονομαζόμενο και «Ρούζβελτ». Στο φρούριο των κροίσων, άντρο της ανθρώπινης ασυδοσίας, ο ευγενής ίππος αποκτά ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, για να ξεχωρίσει ως η πιο ακέραια υπόσταση.

Στη νουβέλα «Το προικοσύμφωνο που πάγωσε στη λίμνη» η αυτοχειρία του Μάρκου στη λίμνη για τον ματαιωμένο αρραβώνα είναι η αφετηρία που ξετυλίγει το νήμα της προϊστορίας δύο «αντίπαλων» γενεών της επαρχίας, παραδομένων στην καταστροφική ισχύ των χασμάτων και του ταξικού μίσους. Η δίνη της κοινωνικής καχυποψίας, του φθόνου και των στερεότυπων πεποιθήσεων σφραγίζει τη μοίρα των απογόνων τους.

Στο βιβλίο αυτό τα φαντάσματα του παρελθόντος συνθέτουν την τραγωδία της ζωής των χαρακτήρων, τρωτής στα διαχρονικά, πανανθρώπινα πάθη και φαινόμενα. Η ηθική της συγχώρεσης ξεπροβάλλει ως από μηχανής θεός, για να συνδράμει στην πολυπόθητη κάθαρση των ηρώων.

«Διάλεκτοι δυο αυλών. Ενώθηκαν τα ζωντανά με το πέαγος. Γούνα με ψάρια, Τρώες και Αχαιοί».