Κοίτα τώρα την Γκρέις που φεύγει από το Πανδοχείο και τρέχει και έχει μία μεγάλη γλάστρα στην αγκαλιά της με δύο ανεμώνες. Τρέχει να συναντήσει τον Νταζάιν χωρίς να ξέρει πού είναι ο Νταζάιν. Τον ψάχνει πρώτα στο Παράθυρο και μετά λίγο πιο δίπλα, εκεί που βρίσκεται το Λουλούδι. Είναι βιδωμένο σε έναν πράσινο τάπητα, από κάποια απόσταση μπορείς να πεις ότι πρόκειται για αληθινό γρασίδι. Μπορείς επίσης να σηκώσεις το Ποτιστήρι και να κάνεις ότι το ποτίζεις. Αυτό κάνει τώρα η Γκρέις και μετά θα καθίσει με τις ανεμώνες στην αγκαλιά, με τα πόδια στο Κενό και το βλέμμα στο ’πειρο περιμένοντας τον Νταζάιν. Όταν εμφανιστεί ο Νταζάιν, δεν θα τον ρωτήσει πού ήταν. Δεν θα πουν πολλά, επίσης. Ίσως μιλήσει ο Νταζάιν, αλλά νιώθει άσχημα όταν μιλάει πολύ ο Νταζάιν. Ίσως μιλήσει η Γκρέις, αλλά μιλάει όλο και πιο σπάνια η Γκρέις. Είναι μαζί; Ναι, είναι. Τι είναι αυτό που τους συνδέει;

Οι Στοχασμοί για την Κοινότητα έχουν δομηθεί ως πείραμα κατανόησης και προσανατολισμού σ έναν κόσμο που έρχεται από το μέλλον. Ο συγγραφέας κατασκευάζει την Κοινότητα, σχεδιάζει τα πλάσματα που θα την κατοικήσουν, παρουσιάζει μια πιθανή ιστορία της και τις μυθολογικές απαρχές της. Διακριτά αφηγηματικά νήματα φωτίζουν τη σύλληψη και τη λειτουργία της Κοινότητας μέσα από την εστίαση σε τροχιές ιδεών και προσώπων, αυτοβιογραφικές αναμνήσεις, αντικείμενα τέχνης. Ανάμεσα στα μέλη της Κοινότητας βρίσκεται ο Νταζάιν, κεντρικός πρωταγωνιστής στο Είναι και Χρόνος του Γερμανού φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ, και ο Σουπρίμους, μυθοπλαστική εκδοχή των ιδεών του Ρώσου καλλιτέχνη Κάζιμιρ Μάλεβιτς. Σ αυτό το πείραμα σύγκλισης λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και εικαστικών τεχνών ο συγγραφέας θα καταλήξει στην αναμέτρηση με τις δικές του διαθέσιμες επιλογές: θα αναζητήσει απαντήσεις για τα όρια της αγάπης και της επιστήμης, της τέχνης και της φιλοσοφίας σχεδιάζοντας ταυτόχρονα μια νέα εικόνα σκέψης για τον ορίζοντα του ανθρώπινου.