Τότε, στα χρόνια των παππούδων μας, δεν βάζανε τα παραμύθια σε κατηγορίες. Τα άκουγαν για να παρηγορηθούν και για να περάσουν ευχάριστα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Δεν υπήρχε τηλεόραση για να ξεχαστούν μέχρι να τους πιάσει η νύστα. Εκεί, στο Τσινάρ, ακούγοντας ο πατέρας μου παραμύθια από τη μητέρα του, η οποία ήρθε διωγμένη από την Πόλη, διαμόρφωνε υποσυνείδητα την άποψή του για τον κόσμο. Αργότερα, παίζοντας πού και πού μαντολίνο, μου τα έλεγε και σ’ εμένα. Μαγεμένη από τη γλαφυρή αφήγησή του, τον άκουγα με τα μάτια ορθάνοιχτα και έτσι αυτά τα παραμύθια χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην καρδιά και τη μνήμη μου.

Πού να ήξερα ότι η Λεϊλά περνούσε το άγχος της ενηλικίωσης και πως η μάγισσα Τσιλελέμτσικι διέθετε το φίλτρο του περάσματος από την εφηβεία στη φοβερή ενηλικίωση. Δεν γνώριζα πως η ιστορία του Κασιδιάρη, ο οποίος προκαλούσε τον χλευασμό σε όλη την επικράτεια με την εμφάνισή του, θα μου δίδασκε πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Ενώ πολύ σημαντικά μαθήματα αυτογνωσίας αλλά και συμβουλές για την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης έλαβα στο τρίτο παραμύθι, καθώς μέσα από το Ποντικογατοσκυλοαρκουδολιόνταρο το παιδί κατανοεί την αξία να είναι ο εαυτός του.

Τα «Παραμύθια από την Πόλη» είναι οι όμορφες και γλαφυρές αφηγήσεις του πατέρα μου και αποτελούσαν πάντα βάλσαμο για την ψυχή μου. Μου μετέφεραν όλα τα αρώματα και τα χρώματα της Πόλης, με συνέδεαν με τις ρίζες μου και φυσικά διαμόρφωσαν, χωρίς να το καταλάβω, την προσωπικότητά μου.