«...Πάνω όμως από όλες τις αναζητήσεις σ’ ανατολή και δύση, στους δρόμους της Αθήνας ή στους δρόμους της Βενετίας και τον Ιππόδρομο της Πόλης όπου ευρίσκεται “φυλακισμένος” σε κιγκλίδωμα ο Τρίποδας των Πλαταιών, η σκέψη του ποιητή γυρνάει πάντα στα αιώνια θέματα του νόστου και της παλιννόστησης, μα πάνω απ’ όλα στη διαπίστωση ότι ο Ελληνισμός της Αυστραλίας έχει πλέον αποκτήσει ρίζες και το ριζικό του είναι να μείνει εκεί και να γράψει ιστορία όπως έγραψε επί αιώνες σε άλλα σημεία της υφηλίου, από την Κολχίδα ως τις Συρακούσες και την Αλεξάνδρεια, τη Ρωσία και τη Ρουμανία και πιο πρόσφατα τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Τορόντο και το Μοντρεάλ...» -Αρης Μιχόπουλος, Hellenic College, Boston, Diasporic Literature Spot

«...θυμόταν την παλιά τους πορεία προς το Ξυλόκαστρο. Αισθανόταν ότι δεν θα τον ξανάβλεπε. Πόσο γρήγορα πέρασαν τα πράσινα χρόνια! Θυμόταν το Θέρμο και το Ξυλόκαστρο. Θυμόταν και την Κοσκινά, το πράσινο χωριό, με τα νερά, τα κεράσια, τα καλαμπόκια, το δάσος με τα έλατα, τις κουμαριές, τις μανιτάρες, τα κράνια. Στα μάτια του περνούσαν και άλλες εικόνες των παιδικών του χρόνων, τα Χριστούγεννα του 1945, οι δάσκαλοι που δεν έμεναν να συνεχίσουν ολόκληρη τη χρονιά, οι νεροποντές, οι λάμψεις των αστραπών, τα αστραπόβροντα, τα κατεβασμένα ρέματα στις επιστροφές από το σχολείο στον Δρυμώνα: Με πόνο ο νους και νοσταλγός σ’ ένα χωριό στου λόγγου το θαλερό τ’ ακρόδασο σαν μάνα σκέψη πάει στο αίμα μέσα κυλάει η ζωή φθινοπωριάτη βόγγου μέλι το πρώιμο κούμαρο, αργά ο καπνός στα χάη...»