Κανείς δεν μπορούσε να μπει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Ο Ορφέας βρέθηκε κοντά της κι αφέθηκε στον παράδεισό της παλεύοντας με τη δική του κόλαση. Του χάιδευε τα μαλλιά όσο εκείνος έσερνε τα χείλη από τον μώλωπα στο στόμα της, λες και φίλαγε φωτιά. Με ευλαβική προσοχή, μην καεί.
«Σ’ αγαπάω, Ορφέα μου...»

Όπως την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε, σταμάτησε. Ενοχές.
«Θέλω να μείνω μόνος».
Μετά την απολογία, η απομόνωση. Να κρυφτεί από τη ζωή τους εξορίζοντας τον εαυτό του στους λαβύρινθους μιας παγιδευμένης μοναξιάς. Λιποτάκτης στο ίδιο του το σκοτάδι, έτρεμε να πατήσει την γκρίζα ζώνη του μυαλού του.
Λαβύρινθος φτιαγμένος από μοναξιά, λύπες και φόβο.
«Παγίδα είναι το πέρασμα μια μέρα θα χαθείς.
Πάρε τον μίτο να βρεις την έξοδο».
Αν λυγίσει στη δύναμη της αγάπης τους και υποκύψει, έδωσε όρκο στον εαυτό του να ψαλιδίσει τον μίτο μόλις τον αγγίξει.
Το σταυροδρόμι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν. Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί; Κρατάς μίτο ή ψαλίδι; Και τι κρύβεις πίσω από τη δική σου Δεύτερη Πόρτα;

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει στον αναγνώστη το αμείλικτο ερώτημα: Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί;