Η Δέσποινα χάνει τον άντρα της έπειτα από σύντομη σοβαρή αρρώστια. Θα ταξιδέψει στο Πήλιο μαζί με τη Λιάνα και την Πέπη, φίλες της που της συμπαραστέκονται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματά του στο εξοχικό σπίτι που ήταν για χρόνια το ησυχαστήριό του. Οι τρεις τους καλούνται να διαχειριστούν την απουσία του Μάνου, αλλά και τις δικές τους απώλειες, παλιά ανεξόφλητα πένθη, καταχωνιασμένες μνήμες, μυστικά και ψέματα που ανατρέπουν τις ισορροπίες μεταξύ τους. Οι συζητήσεις και οι μύχιες σκέψεις τους, καθώς μοιράζονται σκηνές από το παρελθόν σαν ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στον χρόνο, φωτίζουν αισθήματα και πράξεις αναλογίζονται όσα έχουν χάσει, όσα δεν πρόφτασαν ή όσα απερίσκεπτα επέτρεψαν να φύγουν μέσα από τα χέρια τους.

Η Ιφιγένεια Θεοδώρου καταδύεται στα βαθύτερα συναισθήματα των ηρωίδων της κυνηγώντας το τέρας της απώλειας με μόνο εφόδιο τον έρωτα. «Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, με έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει...» Για πόσο όμως; Για «όσο κρατάει το προσωρινό, αυτό το λίγο που τελειώνει...».