«Πρέπει να σας πω ότι αυτά τα μαθήματα τα αυτοσχεδίασα λίγο πριν έρθετε εσείς εδώ: δεν είμαι συστηματικός, δεν είμαι ούτε κριτικός ούτε θεωρητικός, οπότε αρχίζω να ψάχνω λύσεις μόλις μου τεθεί το πρόβλημα.» Έτσι ξεκινάει το πρώτο από τα οκτώ μαθήματα που έδωσε ο Χούλιο Κορτάσαρ, το φθινόπωρο του 1980, στους φοιτητές του Τμήματος Νοτιοαμερικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρκλι (Καλιφόρνια). Τα μαθήματα αυτά, μόνο από καθέδρας διαλέξεις δεν είναι πρόκειται για μια μεγάλη, εύφορη και ευφορική συζήτηση του Κορτάσαρ όχι μόνο με τους φοιτητές (με θέματα όπως οι ουσιώδεις διαφορές διηγήματος και μυθιστορήματος, το φανταστικό και ο ρεαλισμός, ο «κοινόχρηστος» χρόνος και ο αφηγηματικός χρόνος, η μουσική, το χιούμορ και ο ερωτισμός στη λογοτεχνία κ.ά.), αλλά και... με τον ίδιο του τον εαυτό και το έργο του.

Ανάμεσα στο «Όποιος δεν έχει διαβάσει Κορτάσαρ είναι καταδικασμένος» του Πάμπλο Νερούδα και το «Ο Κορτάσαρ είναι ένας Αργεντινός που, χωρίς να κοπιάσει πολύ, έκανε όλο τον κόσμο να τον αγαπήσει» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, χωράει, νομίζουμε, και ο αφορισμός ενός αναγνώστη του ανά χείρας: «Όποιος διαβάσει αυτά τα Μαθήματα δεν έχει καμία δικαιολογία αν μείνει μετεξεταστέος στη Λογοτεχνία».