Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, του οποίου η φύση έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του 80 και μετά, βρίσκεται μετέωρος. Καθώς εκλαμβάνεται ως άδικος και άνισος, τροφοδοτεί την οργή και την πικρία, δίνοντας πρόσφορο έδαφος στον λαϊκισμό. Και το χειρότερο είναι ότι αποδεικνύεται αναποτελεσματικός, δημιουργώντας όλο και λιγότερη ανάπτυξη. Πρέπει, λοιπόν, να βάλουμε ένα τέλος και να αλλάξουμε ριζικά το σύστημα;

Οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο αυτό το ερώτημα. Η διάγνωσή τους είναι αυστηρή: η απαξίωση της εργασίας από το κέρδος, η επιλογή να ευνοείται ο μέτοχος σε βάρος του εργαζόμενου και των άλλων εταίρων της επιχείρησης αποτελούν, σύμφωνα με τους συγγραφείς, το DNA του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και εξηγούν την ασθενική ζήτηση. Ως εκ τούτου, καθώς απέχει πολύ από το να είναι παντοδύναμος, αυτός ο καπιταλισμός έχει ανάγκη από δεκανίκια για να συνεχίσει να προχωρεί. Δεκανίκια που δεν είναι τίποτε άλλο από το χρέος σε όλες του τις μορφές και τη δημιουργία χρήματος.

Δείχνοντας ότι αυτές οι οικονομικές πολιτικές έχουν φτάσει σήμερα στα όριά τους, ο Πατρίκ Αρτίς και η Μαρί-Πολ Βιράρ δεν αρκούνται στην ανάδυση των κινδύνων που ελλοχεύουν για τις κοινωνίες μας. Προτείνοντας ένα άλλο μοντέλο καπιταλισμού, μοιράζονται μαζί μας τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να ελπίζουμε.