Ο Κούκος και τ’ Αηδόνι είναι το προαιώνιο παιχνίδι της αμαρτίας. Μια τέλεια στημένη δίκη, με μάρτυρες, ενόρκους, κατηγορούμενους και δημόσιους κατηγόρους. Μια δίκη που κοντολογίς έχει τα πάντα• δεν έχει όμως δικαστές. Ένας αιώνας μετά, και δεν έχει δικαστεί κανείς, εκτός από τη λοιδορία των έξι, ένα ανέκδοτο για «αφελή παιδιά» που δεν είναι καν κοινοποιήσιμο.

Οι νεκροί όμως δεν ξεχνούν. Οι νεκροί είναι η Μνήμη. Πέντε απόκοσμες ερίνυες γυναικείες Μορφές, έρχονται από τον κόσμο των Νεκρών, για να θυμίσουν σε εμάς τους απόγονους, εμάς τους Έλληνες, αυτό που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε? την Ιστορία μας. Τα ονόματα των Μορφών αυτών δεν είναι τυχαία: είναι η Ιστορία που μαϊμουδίζει, η Τιμωρία, που είναι τυφλή γι’ αυτό και αναμάρτητη, η Μνήμη, που ευτελίστηκε σε ένα στόμα που εξιστορεί ξανά και ξανά όσα έζησε και, τέλος, η Αλήθεια, που όσο παμπάλαια κι αν είναι άλλο τόσο ολοκαίνουργια φαντάζει. Η αλήθεια δεν παλιώνει ποτέ. Μητέρα αυτών των κορών της κολάσεως είναι η Ανάγκη. Οι αρχαίοι την είχαν για θεά και εμείς οι νεότεροι αμβλυνόμενη υποτακτικιά κάτω από το βαρύ ζυγό της συνήθειας. Ο Κούκος και τ’ Αηδόνι είναι οι δυο αιώνιοι μονότονοι δικαστές που σιγοψιθυρίζουν στο αυτί του νεοέλληνα της Βαβέλ, ότι η Ιστορία δεν ήταν εχτές - η Ιστορία είναι σήμερα. Όχι κατ’ ανάγκη η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής αλλά η Ιστορία του ανθρώπου που αγωνίζεται να βρει διέξοδο από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του. Αυτό εξάλλου δεν προσπάθησαν ο Οιδίποδας, ο Οδυσσέας κι η Κασσάνδρα;

Πόρνες, νόθα, δαιμονισμένοι και άγιοι? ανατολίτικα σερμπέτια και ελληνική σπιρτάδα παρελαύνουν στις σελίδες ενός άκρατα δραματοποιημένου μυθιστορήματος. Τώρα πια μένει στο κουράγιο του αναγνώστη να τοποθετήσει τον εαυτό του στο περιθώριο που του αναλογεί και εντελώς ταπεινωμένος για την παρούσα κατάντιά του να βρει το θάρρος να ξανακαινουργιώσει οικοδομώντας βήμα - βήμα την καινούργια Ελλάδα και γιατί όχι τον καινούργιο κόσμο.