ΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

Πρώτος κούνησε κατάλληλα τις κεραίες του ο Ρωνάκις 701, μίλησε στη γλώσσα τους που δεν άκουγε άλλος και είπε: “Αχ, ευτυχώς, αδέρφια γλυτώσαμε! Ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό!” Μίλησε έτσι γιατί πάντα τα κοκορωνάκια έλεγαν όταν έπρεπε τρεις λέξεις: “Παρακαλώ” όταν ζητούσαν κάτι, “Ευχαριστώ” όταν τους δινόταν ή τους γινόταν κάτι καλό, και “Συγγνώμη” όταν έκαναν κάτι που ενοχλούσε τον άλλον.

Τα άλλα κοκορωνάκια για μια στιγμή σώπασαν ακούγοντας τα λόγια του. Όμως, έξαφνα άρχισαν όλα μαζί να γελάνε περίεργα και να λένε: “Δεν ξέρεις τι λες. Εμείς δεν λέμε ευχαριστώ ούτε παρακαλώ ούτε συγγνώμη! Εμείς είμαστε οι πιο σπουδαίοι απ’ όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη, για να μη σου πω και του σύμπαντος. Και θα το δείξουμε αυτό στους πάντες και στα πάντα! Όλοι και όλα όσα ζουν στη Γη θα μας προσκυνάνε και θα μας αναγνωρίζουν σαν απόλυτους κυρίαρχους. Εμείς θα βασιλεύουμε παντού. Ακόμη και τους ανθρώπους θα τους κάνουμε σκλάβους μας, θα τρέμουν μπροστά μας.”

Ο Ρωνάκις 701 άκουγε τους κολλητούς του και δεν πίστευε τ’ αυτιά του. Φαίνονταν να έχουν όλοι πέσει σε παραζάλη, να μην καταλαβαίνουνε τι λένε, να έχουν χαζέψει κανονικά. Σκέφτηκε ότι με τέτοιες παλαβομάρες στο νου τους μόνο κακό θα μπορούσε να γίνει, και προσπάθησε να τους λογικέψει: “Τι λέτε, βρε παιδιά, τα χάσατε τα λογικά σας; Δεν μας έχουν πει τόσες φορές οι μεγαλύτεροι να μη βγαίνουμε απ’ το λημέρι μας, γιατί εδώ τα έχουμε όλα και δεν μας χρειάζεται τίποτε άλλο; Και ότι αν πάμε να κάνουμε κακό σε άλλον, ποτέ δεν ξέρουμε πώς θ’ αντιδράσει και τι μπορεί να πάθουμε κι εμείς; Και ότι δεν πρέπει να κάνουμε στον άλλον αυτό που δεν θέλουμε να κάνουν σε εμάς; Εμάς θα μας άρεσε να είμαστε σκλάβοι κάποιου; Σας παρακαλώ πολύ, για συνέλθετε κι αφήστε τις χαζομάρες, για να μην τις πληρώσουμε ακριβά…”

Όμως κανείς δεν άκουγε τι τους έλεγε ο Ρωνάκις 701. Τα είχε πιάσει όλα πυρετός μεγαλομανίας. Γελούσαν μ’ ένα γέλιο αρρωστημένο, σκούνταγαν τους διπλανούς τους, έπλεκαν μεταξύ τους τις κεραίες τους… είχαν γίνει όλα ένα κουβάρι με τα μυαλά τους στην πρίζα. Μάλιστα αυτή η έξαλλη έξαψη μεταδιδόταν από το ένα στο άλλο κι όλο και φούντωνε. Τρελαίνονταν στην ιδέα ότι θα βασιλέψουν παντού, πως όλα τα πλάσματα θα έτρεμαν μπροστά τους. Κι εκεί που αποτρελαίνονταν ήταν όταν σκέφτονταν ότι θα είναι σκλάβοι τους και οι άνθρωποι. Η κοκορωνοφυλή μέχρι τότε δίδασκε στα μέλη της να μην πειράζουν τους ανθρώπους: Να ζουν και εκείνοι και να ζούμε κι εμείς χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλον, για να έχουμε όλοι την ησυχία μας.