ΑΡΧΗ ΠΑΝΤΩΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

Ό,τι συμβαίνει στο παιδί κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει αναπόφευκτα αντίκτυπο σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι ψυχώσεις, η τοξικομανία και η εγκληματικότητα είναι κρυπτογραφημένες εκφράσεις των εν λόγω πρώιμων εμπειριών. Τις περισσότερες φορές, η διαπίστωση αυτή είτε αμφισβητείται είτε γίνεται αποδεκτή μόνο σε διανοητικό επίπεδο. Κι επειδή ο νους δεν κατορθώνει να επηρεάσει την περιοχή των συναισθημάτων, η πραγματική ζωή (της πολιτικής, των νόμων ή της ψυχιατρικής) εξακολουθεί να διακατέχεται έντονα από μεσαιωνικές αντιλήψεις, οι οποίες ενεργοποιούν σωρεία προβολών του Κακού.

Στο βιβλίο αυτό, η Αλις Μίλλερ μας ανοίγει τα μάτια σε ό,τι αφορά τις καταστροφικές συνέπειες της διαπαιδαγώγησης εκείνης που ισχυρίζεται ότι θέλει το καλό του παιδιού. Τούτο το επιτυγχάνει προβαίνοντας αρχικά σε μια ανάλυση της «παιδαγωγικής στάσης» και, εν συνεχεία, περιγράφοντας την παιδική ηλικία μιας τοξικομανούς (Κριστιάνε Φ.), ενός δικτάτορα (Αδόλφου Χίτλερ) κι ενός δολοφόνου παιδιών (Γιούργκεν Μπαρτς). Επιπλέον, οι αναφορές της σε καλλιτέχνες όπως η Σύλβια Πλαθ, ο Πάουλ Κλέε και ο Φρήντριχ Ντύρρενματτ μας ανοίγουν ακόμα ένα παράθυρο στο τοπίο της παιδικής πραγματικότητας.

Το παιδί, για να αναπτυχθεί σωστά, χρειάζεται τον σεβασμό των ατόμων που είναι πρόσωπα αναφοράς για εκείνο, ανοχή των συναισθημάτων του, ευαισθησία απέναντι στις ανάγκες και τα πληγωμένα του αισθήματα, καθώς και την αυθεντικότητα των γονιών του, η ελευθερία των οποίων -και όχι οι θεωρητικοί παιδαγωγικοί συλλογισμοί- είναι εκείνη που θα θέσει φυσικά όρια στο παιδί.