Σήμερα το χα πάρει απόφαση. Θα το έσκαγα από το τρελάδικο που με είχε κλείσει η Πολιτεία. Αν και όχι γνήσιος τρελός, αλλά από ανάγκη ημίτρελος, επειδή δεν είχα άλλους συγγενείς να με φροντίζουν ή μάλλον να προστατεύουν το σύνολο από μένα. Βαρέθηκα να περιφέρομαι άσκοπα μέσα σε εκείνο το νεοκλασικό κτήριο που μόνο το ισόγειό του ήταν ανακαινισμένο. Οι υπόλοιποι τρεις όροφοι δεν είχαν ανάγκη καλού φαίνεσθαι, άλλωστε ήταν απροσπέλαστοι στο κοινό και αποκλειστικοί για εμάς και τις νταντάδες μας. ...

Καβάλησα ξανά εκείνα τα καράβια Playmobil, με τα οποία μικρός χανόμουν για ώρες, για να αποδώσω με λέξεις τα πράγματα και τις σκέψεις που με συγκλόνιζαν από τα παιδικά χρόνια, μέχρι τα εφηβικά μάτια, από την κούνια μέχρι τα θρανία και εν τέλει ως την ενήλικη ζωή. Έπιασα την πραγματικότητα και τη γύρισα ανάποδα. ’λλες φορές την τράβηξα από τα μαλλιά και άλλες τη σιδέρωσα με ψυχαναγκαστική ακρίβεια με τσάκα. Την κλώτσησα και τη χάιδεψα. Την πέταξα στη μικρή, αλλά εκρηκτική φόρμα του διηγήματος, προκαλώντας της επώδυνες, αλλά ελεγχόμενες αιμορραγίες, εσωτερικές και εξωτερικές. Έγραψα ιστορίες για ανθρώπους που σκόνταψαν ή τους έσπρωξαν, με αποτέλεσμα να βυθιστεί το πόδι τους σε έναν κουβά σκατά, και για άλλους που η τύχη τούς άφησε να χώσουν βαθιά το χέρι τους σε ένα βεδούρι μέλι.