Το πόνημα αυτό αποτυπώνει με αγάπη, ευαισθησία και τρυφερότητα την ακαδημαϊκή βιωτή του λογοτέχνη. Παρακολουθεί ολάκερο τον Πανεπιστημιακό του βηματισμό και καταγράφει τους ακαδημαϊκούς του στοχασμούς και αναβαθμούς. Επιπλέον, στο βιβλίο -πόνημα αυτό εμφιλοχωρούν οι αγώνες και οι θυσίες του γράφοντος στο προσωπικό, ακαδημαϊκό του μετερίζι, για την ενδυνάμωση της δημόσιας εικόνας του Aνώτατου Εκπαιδευτικού του Ιδρύματος.

Ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να διεισδύσει στον ψυχισμό και την ιδιαίτερη βιοψυχική ιδιοσυστασία του λογοτέχνη, αλλά, κυρίως, να αντικρίσει τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, που συνάντησε ο ίδιος ο λογοτέχνης στον πηγαιμό για την προσωπική του ακαδημαϊκή Ιθάκη της καταξίωσης, της ευδοκίμησης και της αναγνώρισής του.

Το ανά χείρας πόνημα επιγράφεται «Το ακαδημαϊκό μου συναξάρι» διότι αποτελεί, τρόπον τινά, την ακαδημαϊκή αυτοβιογραφία του λογοτέχνη, όντας ένα «ακαδημαϊκό αναλόγιο». Στην πραγματικότητα, ο λογοτέχνης εξιστορεί με βιωματικότητα ολάκερη την πανεπιστημιακή του διαδρομή, μία διαδρομή συνεχούς προσφοράς και θυσιαστικού πνεύματος, καθόσον ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και πνευματικός ταγός, επιδαψιλεύει και θεραπεύει, πέρα από την ενστάλαξη ακαδημαϊκών γνώσεων στις τρυφερές συνειδήσεις των φοιτητών του, τα ιδεώδη της ανθρωπιάς, της ηθικής και της δικαιοσύνης.

Καταληκτικά, από το βήμα αυτό ανεξάντλητη καθίσταται η ευγνωμοσύνη του λογοτέχνη και η ομόθυμη έκφραση ευχαριστιών του προς σύμπασα την Λογοτεχνική Κοινότητα και ιδιαίτερα στην ιστορική Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για την ξεχωριστή τιμή της προς το πρόσωπό του, να τον παροτρύνει, ανεπιφύλακτα και εγκάρδια, να περιληφθεί στους καταλόγους της ως τακτικό μέλος, για να καταθέσει την προσωπική του συνεισφορά με τις ταπεινές του δυνάμεις, για την πρόοδο, την ευδοκίμηση και την επιτυχημένη πορεία της.