Μια συλλογή διηγημάτων όπου κυριαρχεί η απλότητα και το αναπάντεχο. Όλα σχεδόν τα διηγήματα έχουν τέλος που δεν το προβλέπεις. Τόσο πιθανό όμως, που αναρωτιέσαι γιατί δεν το είχες προβλέψει.

Ίσως επειδή σε παρασύρει η διήγηση με την ταχύτητά της, αλλά και την καθημερινότητά της. Όμως σε περιμένει ο συγγραφέας στο τέλος για «να στη φέρει».

Όσο απλό φαίνεται το διήγημα καθώς το διαβάζεις, τόσο σε εμπλέκει σε προβληματισμό μόλις το τελειώσεις. Σαν τη σημερινή ζωή, όπου τα περισσότερα δεινά μας είναι αναπάντεχα. Και διαρκώς παρούσα η διάθεση για να ξεφύγουμε από κάτι που δεν μας αρέσει.

Και αυτή είναι η πρωτοτυπία του βιβλίου.

Η διήγηση δεν αναλώνεται σε αναλύσεις, υψηλά νοήματα και ψυχολογικές εμπλοκές. Όμως ο αναγνώστης θέλει να μείνει στο τέλος κάθε διήγησης αρκετή ώρα για αν σκεφτεί. Να σκεφτεί πράγματα που δεν του τα έχει πει ο συγγραφέας, ούτε τον έχει οδηγήσει σε αυτά. Τον οδηγούν οι καταστάσεις και η έκβασή τους.

Το βιβλίο είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο και αναπάντεχα βαθύ. Μπορεί και λίγο κυνικό ή μελαγχολικό. Όμως όχι πολύ γιατί αναλαμβάνουν τα εξαιρετικά γελοιογραφικά και με καλό χιούμορ στη γραμμή τους σκίτσα του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΧΡΗΣΤΟΥ να αρπάξουν τον αναγνώστη από τις μαύρες σκέψεις και αν τον κάνουν να σκεφτεί όχι επιδερμικά αλλά άνετα.