Είναι καιρός τώρα πια ν' ασχοληθούμε με οτιδήποτε αλλότριο; Αφήστε την ψυχή να χαρεί τον Κύριο, και τον Κύριο την ψυχή. Πολύ καιρό δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλο. Οι αμαρτίες τούς χώριζαν!...
Να που έφτασε ο ευνοϊκός χρόνος της Τεσσαρακοστής.
Λογικευτήκαμε λιγάκι, κοπιάσαμε με τους άθλους της προσευχής και της εγκράτειας, συνήλθαμε, ανοίξαμε σ' Αυτόν την καρδιά μας με την Εξομολόγηση και τη συντριβή, και Αυτός εισήλθε σ' εμάς με την Αγία Μετάληψη. Ας Τον αφήσουμε λοιπόν να απολαύσει την ψυχή μας! Ας μην ενοχλήσουμε τη γαλήνη Του με τη σύντομη επανάληψη των καθημερινών περισπασμών και πολύ περισσότερο, των πράξεων και συνηθειών των παθών...
Πόσες φορές ήδη Τον έχουμε διώξει!... Ας Τον αφήσουμε μέσα μας τουλάχιστον τώρα. Αλήθεια, είναι ελεήμων ο Κύριος! Είναι σίγουρο, θα ψάξει ξανά την είσοδο σ' εμάς και ξανά θα εισέλθει. Αλλά τί θα γίνει, αν η σημερινή Του συμπόνια σ' εμάς είναι το τελευταίο όριο της μακροθυμίας Του!... Τί θα γίνει, αν ύστερα και απ' αυτό αναγκαστεί να φύγει από μας και βγάλει την τελική ετυμηγορία: "Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος!" (Ματθ. 23,38). Σπάνια συμβαίνει, αλλά συμβαίνει... Αχ, ας το φοβόμαστε αυτό, αδελφοί! Αλλά τον φόβο αυτό θα τον τοποθετήσουμε στις θύρες της καρδιάς μας, σαν εξωτερικό φρουρό και προστάτη, ενώ εσωτερικά θα αγκαλιάσουμε με όλη την αγάπη τον Κύριο και σ' αυτή τη γλυκιά επικοινωνία θα μείνουμε μαζί Του ως τον θάνατο, φυλάσσοντας σταθερά τη συμφωνία που κάναμε μαζί Του και τους όρκους, που δώσαμε στην Εξομολόγηση: "Δεν θα αμαρτήσω, δεν θα αμαρτήσω", και θα πορευόμαστε με αυτό τον τρόπο, σαν μόλις τώρα να έχουμε βγει από την κολυμβήθρα, στη "νέα" ζωή.