Σαν ένα καραβάνι οι ανάσες μας του κόσμου αέναα περιγράφουν το ταξίδι. Και σαν ανάσες, ανάερα κι αδιάφορα ντύνονται όλα τα χρώματα που συναντάν στην ιερή πορεία τους.
Έπειτα και με την ίδια ευκολία τ' αφήνουν πίσω κι αποχρωματίζονται μες την σιωπή. Και σαν ανάσες που περιδιαβαίνουν τον κόσμο των άπειρων εκδηλώσεων, ψελλίζουν συλλαβές και λέξεις, σμίγουν και γεννάν εικόνες, που κι αυτές με τη σειρά τους πλάθουν νέες εκδηλώσεις στον κόσμο των άπειρων δυνατοτήτων.
Ιερή πομπή οι ανάσες μας. Κάθε εισπνοή, ανομολόγητη μια προσευχή στον ναό της ζωής. Κάθε εκπνοή, στην γη εκδηλώνει τ' ονείρεμά μας.
Μια ανάσα οι ανάσες μας και μέσα της ζει η μνήμη του ανθρώπου. Η Μνημοσύνη, η μάνα των Μουσών βαστά τον ρυθμό στο καραβάνι των μεθυσμένων προσευχών: "Γίνωσκε δ' οίος ρυσμός ανθρώπους έχει" μας λέει μέσα από τα λόγια του Αρχίλοχου.
Έτσι κάπως, η ανάγκη για την εκδήλωση του όμορφου, αυτού δηλαδή που η μορφή του είναι "Ο", στρογγυλή και πλήρης, ονομάστηκε Τέχνη. Και η Τέχνη μοιράστηκε σε εκφραστικά μέσα, που χρωματίστηκαν από τις κουλτούρες, με αποχρώσεις που περιγράφουν κάθε λαού την παλέτα.
Όμως εδώ οι τέχνες σμίγουν για να περιγράψουν το ό-μορφο, χωρίς να χάνουν την ιδιοσυγκρασία τους. Εδώ οι κουλτούρες γειτνιάζουν δίχως το ιδιαίτερο άρωμά τους να αρνούνται.
Δεν γράφω ποίηση. Ούτε ζωγράφος είμαι. Λίγες ανάσες αποκρυσταλλώνω. Μια με το πινέλο και μια με το μολύβι. Γιατί απλώς μ' αρέσει να μοιράζομαι αυτό που μας ενώνει.