Στο μυθιστόρημα καταγράφεται η πορεία του ζωγράφου Γιώργου Γαλανού, ο οποίος εγκαταλείπει τα πάντα για να ζήσει στην ορεινή Πελοπόννησο. Ασίγαστος πόθος του η αποτύπωση της Ελλάδας, της ιστορίας της, μέσα από το έργο του.

Στο πλέγμα των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ο ζωγράφος βιώνει τα γεγονότα. Μέσα στο πλήθος η μοναξιά. Δίπλα στα μεγαλεπήβολα έργα, η απλή καθημερινή δημιουργία...

Η όλη σύλληψη του Αδιανόητου Τοπίου, οι προσπάθειες που έγιναν για να κατασκευασθεί, να χτισθεί, δείχνουν ότι το έργο -ίσως σε αυτό να οφείλεται και μεγάλο μέρος της γοητείας που ασκεί στο γράφοντα- αποτελεί σύμπτωμα μιας εντελώς ιδιαίτερης ζωγραφικής ιδιοσυγκρασίας, αυτής της ιδιοσυγκρασίας που απαιτεί από την τέχνη χειρονομίες που υπερβαίνουν κατά πολύ το βεληνεκές των υλικών της και σίγουρα καταλύουν την έννοια της απλής αισθητικής συγκίνησης, τείνουν δηλαδή να συνευρεθούν, αν όχι να δημιουργήσουν τη μυθολογία τους....

Τελικά, τι συμβολίζει το Αδιανόητο Τοπίο;

Ο συμβολισμός είναι διττός. Μιλάμε αφενός για τη σχέση με τη δημιουργία (ζωγραφική) και αφετέρου για την περιπέτεια της ελληνικότητας που αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας.

Πώς φτάνει, δηλαδή, στα όρια της τρέλας;

Ο ήρωας κουβαλά τόσα πολλά μέσα του που ξεχειλίζουν από το Τοπίο. Ξεφεύγουν από παντού. Πρόκειται για έναν πίνακα που ο καλλιτέχνης θέλει να αντικατοπτρίζει όλες τις φάσεις της Ελλάδας. Αυτό δεν είναι δυνατόν και έτσι ο πίνακας είναι καταδικασμένος να μην τελειώσει ποτέ...