Μετά τη Μεταπολίτευση κρίθηκε απαραίτητη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή η προώθηση τόσο των διμερών όσο και των πολυμερών σχέσεων με τα βαλκανικά κράτη. Αυτό θα σήμαινε και ενίσχυση της ελληνικής θέσης απέναντι στην 'Αγκυρα. Ευνοϊκό ήταν και το διεθνές περιβάλλον της Ύφεσης, η οποία επέτρεψε την προσέγγιση με τις κομμουνιστικές βαλκανικές χώρες. Σε διακρατικό επίπεδο η Ελλάδα βελτίωσε τις σχέσεις, χωρίς όμως να λείπουν «αγκάθια» όπως το Μακεδονικό. Βάρος δόθηκε και στην οικονομική συνεργασία.

Η βελτίωση του κλίματος εκφράστηκε ξεκάθαρα σε διαβαλκανικό επίπεδο, στην πρώτη διάσκεψη στην Αθήνα το 1976. Συνέχεια της πολιτικής αυτής παρατηρείται και μετά την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Στόχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν η προώθηση των εξωτερικών προσανατολισμών της χώρας, αναπτύσσοντας περαιτέρω και τη βαλκανική τους διάσταση. Διατηρήθηκαν οι ομαλές επαφές στις σχέσεις με τα γειτονικά κράτη, με έντονο το προσωπικό στίγμα του Κάρολου Παπούλια. Στην πολυμερή συνεργασία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η προσπάθεια για αποπυρηνικοποίηση των Βαλκανίων.

Η δημιουργία ενός εντελώς νέου status quo μετά το 1989 ανέτρεψε τα έως τότε δεδομένα, οδηγώντας σε ένα νέο σκηνικό στις σχέσεις μεταξύ των κρατών της χερσονήσου. Ωστόσο, η ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια τη δεκαπενταετία 1974-1989 αποτέλεσε τη βάση, στην οποία στηρίχτηκαν οι επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων και τις μετέπειτα δεκαετίες.