Η Ελλάδα και η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι έχουν διαφορετική αφετηρία και ιστορικές σχέσεις κατακτητή και κατακτημένου, παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες: πρώιμος ευρωπαϊκός προσανατολισμός και φιλοδυτική πολιτική, επιδίωξη απόκτησης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, πολιτισμικός δυϊσμός, συγκεντρωτικό κράτος, καθυστερημένες οικονομικές και κοινωνικές δομές, έντονη θρησκευτικότητα, διακρίσεις και βία κατά των γυναικών και αδυναμία εμπέδωσης μιας σύγχρονης, ώριμης δημοκρατίας. Εξετάζονται, δηλαδή, δύο υβριδικά συστήματα που προσπαθούν να εξισορροπήσουν την κουλτούρα της Ανατολής με την εξέλιξη στις ιδέες, την επιστήμη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δικαιοσύνη των φύλων και τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική.

Ερευνώνται ιστορικές πηγές, γεγονότα, αντιδράσεις, μύθοι και στοιχεία που διαπλέκονται με τα στερεότυπα της πατριαρχικής/ βαλκανικής/ μεσογειακής παράδοσης και αποκαλύπτεται η μεγάλη αδικία που συντελέστηκε ιστορικά, με το να χρησιμοποιηθεί η σεξουαλική διαφορά των φύλων, το γεγονός δηλαδή ότι οι γυναίκες γεννούν παιδιά και θηλάζουν, ως στοιχείο νοητικής στέρησης, κατωτερότητας και αποκλεισμού από την πολιτική εξουσία. Ωστόσο, η ειρηνική φεμινιστική επανάσταση, υπό την ευεργετική επιρροή των ευρωπαϊκών αξιών, υποχρέωσε το πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσει την έμφυλη ισότητα ως αξία per se και να προχωρήσει, αργά αλλά σταθερά, σε ανατροπές που ενισχύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου.