H ιστορία του Λαχαπού είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου μικρού λιονταριού που βρέθηκε μέσα στη δίνη ασυνήθιστα δύσκολων καταστάσεων.

Η ζωή του στη ζούγκλα της χώρας Καμαμπού δεν διέφερε και πολύ από τη δική μας ζωή, την ευλογημένη ρουτίνα της αδιατάρακτης καθημερινότητάς μας. Μέχρι που όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη και αναγκάστηκε να βιώσει την περιπέτεια του ξεριζωμού.

Η περιπέτειά του, δοσμένη με την τόσο προσιτή και γοητευτική γραφή της Εύας Κασιάρου, αναδεικνύει με τον πιο παραστατικό τρόπο την ανθρώπινη πλευρά πίσω από το διαχρονικό προσφυγικό φαινόμενο, που μένει απαράλλαχτο όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Σχεδόν 60 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, το υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους εξαιτίας του πολέμου ή παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τη χρονιά που μας πέρασε. Ταυτόχρονα, πάνω από τους μισούς πρόσφυγες στον κόσμο είναι παιδιά. Παιδιά που φέρουν συναισθηματικά, όπως ο μικρός Λαχαπού, το βάρος όσων έχουν χάσει: πατρίδα, συγγενείς, φίλους, σχολείο, το γνώριμο κοινωνικό περιβάλλον τους.

Πόσο έτοιμη είναι η εκάστοτε κοινωνία υποδοχής να εντάξει αυτά τα παιδιά και να μην τους γυρίσει την πλάτη «από φόβο και χωρίς κανένα λόγο», όπως έκαναν οι κάτοικοι της χώρας Τακαμά;

Δεν είναι τυχαίο ότι για το μικρό Λαχαπού η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι η ένταξή του στο σχολικό περιβάλλον ενώ η καμπή στην ιστορία του έρχεται από ένα περιστατικό στην αυλή του σχολείου. Για τα εκατομμύρια ξεριζωμένα παιδιά, το σχολείο είναι πολύ συχνά παράγοντας επιβίωσης αλλά και το μόνο ασφαλές καταφύγιό τους, ο χώρος όπου μπορούν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και την ελπίδα για το μέλλον.

Την περασμένη χρονιά πάνω από 700.000 παιδιά-πρόσφυγες από τη Συρία, που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους από την αρχή σε γειτονικές χώρες, δεν τα κατάφεραν να πάνε σχολείο. Στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά, μας το υπενθυμίζει αυτό ο μικρός Λαχαπού.

Στο χέρι μας είναι να διεκδικήσουμε μαζί τους ένα καλύτερο μέλλον για τα ίδια και τη γενιά τους. Ένα σχολείο, μία γειτονιά, μία πατρίδα που θα τα αγκαλιάσει όσο η δική τους δεν μπορεί να το κάνει πια.