Το βιβλίο εστιάζει στον τρόπο λειτουργίας μεγάλων οργανισμών εκπαιδευτικής πολιτικής με κομβική σημασία για τους Έλληνες εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Τρεις από τους οργανισμούς αυτούς, δηλαδή το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.), το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας (Κ.Ε.Ε.) και ο Οργανισμός Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών (Ο.ΕΠ.ΕΚ.) εποπτεύονταν από το Υπουργείο Παιδείας. Το 2012 συγχωνεύτηκαν, μετά από πολιτική απόφαση που είχε ληφθεί 20 μήνες πριν, τον Μάιο του 2010. Έτσι δημιουργήθηκε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.).

Στο βιβλίο υπάρχουν αφηγήσεις από την περίοδο της πολιτικής απόφασης του 2010 μέχρι τη συγχώνευση και τον βηματισμό του Ι.Ε.Π. έως σήμερα. Στο δύσκολο αυτό χρονικό διάστημα της οικονομικής και εκπαιδευτικής κρίσης των 4.5 χρόνων, εκτός από τη συγχώνευση των τριών οργανισμών άλλαξαν 5 φορές οι υπουργοί παιδείας και 2 φορές τα διοικητικά τους συμβούλια. Σε όλη αυτή τη διαδρομή αναδεικνύονται προσπάθειες ανάπτυξης επωφελών πολιτικών καθώς και απίστευτα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας και κατεδάφισης χρήσιμων για την εκπαίδευση έργων με στόχο κυρίως το βόλεμα ημετέρων.

Κεντρικό στοιχείο του βιβλίου είναι η διερεύνηση προσεγγίσεων που θα περιορίσουν τις κακοδαιμονίες που μαστίζουν αυτούς τους εξαιρετικά σημαντικούς οργανισμούς για την ελληνική εκπαίδευση ώστε να υπηρετούν περισσότερο το εθνικό σύνολο και λιγότερο τις ιδιοτέλειες ατόμων, ομάδων, κομμάτων.