Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον «μοναχικό οδοιπόρο» του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, «αφήνεται» στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα «ένδον ρήματα» του 'Αρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα ίχνη του Ν. Γκάτσου, ενός μοναδικού «μάστορα» της εικονοπλαστικής στιχουργικής και της παρήχησης. Ορισμένα από τα ποιήματά του έχουν κάτι από το φευγαλέο μιας ακουαρέλας, κι άλλα διατηρούν το ξεθωριασμένο μιας κιτρινισμένης φωτογραφίας, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτα πεισιθάνατο στους στίχους εκείνους, αφομοιώνοντας τις όποιες επιδράσεις έντεχνα, όχι τεχνηέντως, χωρίς να προδίδει ούτε την αρχική επιρροή ούτε το θέμα και κυρίως τον εαυτό του...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ