Το κόκκινο μικρό δίχτυ, στο λευκό του ματιού από την αϋπνία, πόδια μελανά νεκρού παρά τις δύο κάλτσες, ο αέρας να σφυρίζει στα αυτιά αλλάζοντας συνεχώς τόνους. Η σκηνή να χορεύει μαζί με το νάιλον που ήταν σκεπασμένη καθώς όλοι δυσανασχετούσαν με το κρύο, που έφτανε μέχρι τα σωθικά τους και καμιά φορά έμοιαζε να πηγάζει από εκεί. Μέσα στο απόλυτο λευκό, πορεία τεσσάρων χιλιομέτρων με πλήρες φορτίο εκστρατείας, σε διαδρομή που θύμιζε μια υπερβόρεια κόλαση. Μόνο η φωτιά ήταν ζωντανή εκεί, αγκυλώνοντας όλα τα βλέμματα στην τελετή του παγανισμού της... «Απ' τον λαφιασμένο ουρανό που ξεκρέμασες τις λέξεις αυτές, από την μοναξιά ενός σταλακτίτη στο πάνω μέρος του κρανίου σου έσπασες μία σκέψη. Με το χέρι την ξέθαψες απ’ τα έντερα του ζώου, που ίχνη του μέλλοντος φωσφόριζαν. Σε ένα έγκαυμα που είχες από παιδί στο πλευρό σου, ήταν η κόλαση και ο παράδεισος χαρτογραφημένα σαν γη κι ουρανός στην ίδια γειτονιά, σαν χωράφια που συνόρευαν. Δύο τοίχοι που στένευαν συνεχώς, δύο συμπληγάδες κλειστές. Μόνο στο διάστημα ανάμεσα όλων αυτών, χωρούσε ένα δέντρο ή ένας άνθρωπος ή η ζωή και ο θάνατος ως ίδιο στοιχείο. Βαθειά μέσα στην απομόνωση, είδες μία άλλη πράξη, μία άλλη σκηνή, σε ένα θέατρο άδειο αρχαιοελληνικό τραγικό σκοτωμένο και την έφερες ως τους ανθρώπους, από μία φυλή άγνωστη. Κάποιος περπάτησε επάνω στα ύδατα της αμαρτίας και τα πλάσματα κοιτούσαν ξαφνιασμένα. Κάποιος περπάτησε στα νερά της θάλασσας πάνω και όλα τα χελιδόνια τραγουδούσαν ηλεκτρικά. Το τελευταίο τηλεφώνημα στο Θεό, και το σ' αγαπώ σου έμεινε για πάντα άκλιτο.» ... Πόσα σκαλοπάτια πρέπει να κατέβει κάποιος μέχρι την προσωπική του κόλαση; Πόσες φορές πρέπει να πεθάνει νοητά ή κυριολεκτικά για να πει πως: Έζησα...