Δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Τρανού που ξετυλίγει μεθοδικά και σε αυστηρή σειρά διαδοχικής ανάγνωσης από σελίδα σε σελίδα ένα συνθετικό πολυπρόσωπο ποίημα που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως σπονδυλωτό θεατρικό αφήγημα. Ένα είδος ιονεσκικής «ποίησης παραλόγου» όπου οι πρωταγωνιστές διατηρούν απ’ αρχής το ρόλο τους μέσα στην όλη πλοκή. Διόλου τυχαία η πρόταξη των περιεχομένων που εισάγουν τον αναγνώστη-θεατή στις αλληλοδιάδοχες φωνές που θα ακολουθήσουν να εκφωνούν τους στίχους και να υποδύονται τις στροφές των ποιημάτων. Ας μην αναζητηθεί η συνήθης ποιητική φόρμα, η μουσικότητα, το μέτρο, όλα έχουν αποδομηθεί συνειδητά για να ξαναχτιστούν στο ποίημα-διαμαρτυρία της Μαρίας Τρανού.

Με σύγχρονα μέσα, με όρους της επικαιρότητας (υπέρβαση πιστωτικού ορίου, αξιοποίηση υδάτινων πόρων, καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, το νέο αποχετευτικό δίκτυο, κ.ά.) με καυστικό χιούμορ (από πότε προοριζόσουν για αγγελιοφόρος των θεών/ με πτητικό επίδομα) και τραγική ειρωνεία (όσο έχει συγκοινωνία υπάρχει ελπίδα, ή ο άνθρωπος για να αντέξει χρειάζεται προβλήματα/ αλλιώς δεν ξέρει γιατί ζει κι όλα του φταίνε) η ποιήτρια διεκτραγωδεί και διακωμωδεί την παρακμή της σύγχρονης ιστορίας: «Η ανάγκη υπογείων στα δικαστικά μέγαρα κρίθηκε αναμφισβήτητη κι η ευαισθησία των λειτουργών αποδείχτηκε πολύτιμή σαν τη βιταμίνη C».