Σπαρταρά από τους πόνους και χτυπά από ρίγη τα δόντια του. Ακούει βογγητά, σφυρίγματα, βρισιές. Μετά βυθίζεται ή λιποθυμά. Τώρα κάποιες αρβύλες πατάνε στην κοιλιά του και μουγκρίζει από τον ανελέητο πόνο. Ξαναλιποθυμά. Ξυπνά πάνω σε κάτι σαν κρεβάτι μέσα σε σκηνή. Είναι κι άλλοι, όλοι βογγάνε. Πρόχειρο χειρουργείο; Ψάχνεται με τα χέρια του. Όλο το πρόσωπο, εκτός από το στόμα, μύτη, μάτια, είναι τυλιγμένο με επιδέσμους, όμως δεν ξέρει ότι όλος είναι ένας αιμάτινος σωρός. Πονά αφόρητα και αδιάλειπτα. Και ξαφνικά μέσα στην παντοδυναμία του πόνου, κατακλύζει τις φολίδες του μυαλού του το οξυγόνο της ενάργειας: Η περηφάνια. Και ισοποσούται με το ταπεινωμένο έως θανάτου σώμα του. «Παλιοκερατάδες, μέχρι τώρα σας νίκησα», σκέφτηκε.

...Κι όταν ακόμα δεξιωνόταν τον άλλον με ένα πλατύ χαμόγελο, ήταν φανερή στα μάτια του η απόφαση για τον αγώνα έως τον θάνατό. Η σάρκα ομορφοκαμωμένη για την αγάπη είχε αποδειχθεί ικανή και για το μαρτύριο. Κάποιος λοιπόν θα ‘πρεπε να ψάλλει ένα τραγούδι γι' αυτόν που στέκει τώρα μέσα στα παλιά του ρούχα με τόση φυσικότητα, τόσο αδιαίρετος κάτω από τον ουρανό, που λες, όλος μαζί θα χαθεί ή θα σωθεί.

Αλλά και να χαθεί, πάλι σωσμένος θα 'ναι.

... Εκείνη δεν μπορεί ακόμα να ανοιχτεί στους ανθρώπους. Τώρα βρίσκεται μέσα στη σιωπή. Οι λέξεις της είναι άχρηστες. Θα ’ρθει άραγε καιρός, που μία μία θα γίνει βαρύτιμη πάλι από κερδισμένο νόημα; Τώρα καμιά έννοια δεν είναι αυτονόητη και προπαντός αυτή που παραπάνω από μια λέξη μπορεί να αποδώσει. Όπως ακριβώς πάνω από ένας άνθρωπος, δηλαδή δύο ή και περισσότεροι μπορούν να αποτελέσουν.