Κανένας αγώνας δεν απέδωσε καρπούς χωρίς τη σημαντική συνεισφορά των αφανών ηρώων του, πόσο μάλλον οι εθνικοαπελευθερωτικοί. Επτά ολόκληρα χρόνια ξεσηκωμού των Ελλήνων (1821-1827), χρόνια θυσιών και οδύνης με λογισμό και όνειρο την ανεξαρτησία του νεογέννητου κράτους των, ανέδειξαν αμέτρητους καθημερινούς ήρωες γύρω από τα πεδία των μαχών.

Σ’ αυτά τα φεγγάρια της φωτιάς, άνθρωποι απλοί ζεύτηκαν με ενθουσιασμό το μέγα φορτίο της στήριξης στα μετόπισθεν. Στον Πόρο και στην Τροιζηνία, από τα πρώτα ελεύθερα εδάφη της πατρίδας, οι αφανείς ήρωες έδωσαν το αίμα τους και το βιος τους για να ενισχύσουν τον αγώνα σε στεριά και θάλασσα πλάι στους Υδραίους και τους Σπετσιώτες, τους Αιγινήτες, αλλά και στους Βαλτετσιώτες, τους Αρκάδες και τους Κορίνθιους.

Κορυφαία στο χορό των αφανών μια δυναμική Ποριώτισσα, που χάνει τον άντρα της από προδοσία στις πρώτες ώρες της εθνεγερσίας κι όμως στέκεται όρθια, οργανώνει αστραπιαία την αλληλοβοήθεια υπέρ των ξεριζωμένων, των πενήτων και των ορφανών από όλα τα εμπόλεμα μέρη και περιθάλπει αποτελεσματικά όσους έχουν ανάγκη. Αλληλογραφεί κι ευαισθητοποιεί τα κομιτάτα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη, ενώ συνεργάζεται στενά για τον ίδιο σκοπό με τους Ρώσους του ναυαρχείου του Αιγαίου. Γίνεται έτσι μάρτυρας του διαρκώς εντεινόμενου διπλωματικού παιχνιδιού επιρροής των τριών μεγάλων δυνάμεων που κάνει τους αγωνιζόμενους συμπατριώτες της να κομματίζονται και να διχάζονται. Μέχρι που η ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της αλλάζει άρδην καθώς πλησιάζει πια η δικαίωση των θυσιών όλων...