Ήταν ο Αλέξανδρος ένας «μεγαλοφυής», ένας «ημίθεος», ένας «οραματιστής στρατηλάτης», ή ένας «μανιακός», «τυχοδιώκτης», ένας «βάρβαρος», ένα «τρελόπαιδο»; Ήταν ένας πράγματι «μεγάλος» και πόσο μεγάλος ήταν;

Οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν, για τη ζωή και το έργο του, είναι έμμεσες, και οι εκτιμήσεις πάμπολλες όσο και αντιφατικές. Μέσα στα δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου, από τότε που έζησε ο Αλέξανδρος μέχρι σήμερα, χιλιάδες ερευνητές έχουν σκύψει πάvω στο φαινόμενο «Μέγας Αλέξανδρος» με διαφορετικές προθέσεις. Κανένας ωστόσο μέχρι τώρα, τουλάχιστο Έλληνας, το πιστεύουμε αυτό, δεν προσέγγισε με τόση κατανόηση, τρυφερότητα, φροντίδα, και θαυμασμό αυτό το «μεγάλο παιδί», που απο τη γέννησή του ακόμα έφερνε πάνω του όλα τα θεϊκά σημάδια του ξεχωριστού, του μεγαλοφυούς (με όλη την αντιφατικότητα της μεγαλοφυΐας), όσο ο Αριστομένης, ο σοφός γέροντας ακόλουθος και σύμβουλός του, από τη Σαλαμίνα της Κύπρου, που τον ακολούθησε με πίστη και αφοσίωση από την πολιορκία της Τύρου μέχρι τις εσχατιές της Υρκανίας και την επιστροφή του στη Βαβυλώνα, δηλαδή μέχρι το θάνατό του και τον περιέγραψε στην καθη¬μερινότητά του: τις συντροφιές του, τα γλέντια, τις εξομολογήσεις, τα οράματα, τα διλήμματά του.

Ο Δρ. Νικίας Λειβαδάς, γιατρός, ερευνητής, ζωγράφος, πεζογράφος, με πέντε μυθιστορήματα, νουβέλλες, δοκίμια, μελέτες κ.ά. στο ενεργητικό του, κυπριακής καταγωγής και ο ίδιος, επέλεξε το πιο κατάλληλο πρόσωπο τον σαλαμίνιο ενδυματολόγο Αριστομένη, να μπει μέσα στη σκηνή του Αλέξανδρου και να τον παρακολουθήσει από πολύ κοντά, σχεδόν εξ επαφής, για να μας δώσει ένα λαμπρό μυθιστόρημα όπου η αφήγηση ενός μύθου, όπως η ζωή του Αλέξανδρου, συνδυάζει σε έξοχο βαθμό το έπος και τη ζεστασιά του παραμυθιού στην πιο κλασσική του έννοια με τις επιταγές της ιστορικής βιογραφίας.