Στην παρούσα μελέτη, ο συγγραφέας, μεταβαίνοντας από το πεδίο της πόλης στο πεδίο της ιστορίας και εν συνεχεία στο πεδίο της επιστήμης, επιχειρεί να αναδείξει τους δεσμούς ανάμεσα στη μέτρηση του χρόνου, την οργάνωση του χώρου και τη διαχείριση του ανθρώπινου μόχθου.

Στο παραγωγικό πλαίσιο της σύγχρονης πόλης-μηχανής, εντός του οποίου πραγματώνεται η αρχιτεκτονική, φαίνεται πως καμία χρονική παράμετρος δεν πρέπει να παραμείνει ανεξέλεγκτη: το δίπτυχο χρόνος παραγωγής - ελεύθερος χρόνος αλλά και οι διαφορετικές εκφάνσεις της ιστορίας, όπως η παράδοση και το κοινό παρελθόν, μετατρέπονται σε μετρήσιμα οικονομικά μεγέθη, καταλαμβάνοντας ιδιάζουσα θέση στη ρύθμιση του χώρου.

Επιπλέον, νέες χρονικότητες, όπως η ευελιξία, η ελαστικότητα, η προσαρμοστικότητα των κτηρίων καθίστανται βασικά στοιχεία των σύγχρονων θεωριών αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, προσθέτοντας στο κυρίαρχο σύνθημα του Μοντερνισμού, «form follows function» [3F], έναν τέταρτο όρο: «flexible form follows function» [4F]. Συνεπώς, ένα νέο ερώτημα διαφαίνεται: μήπως τα ανοιχτά ζητήματα προς έρευνα αναφορικά με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική δεν είναι πλέον χωρικής φύσης αλλά χρονικής;