Στην έκτη ποιητική συλλογή του, Το Μάθημα της Περίληψης, ο Γιώργος Καλοζώης επανέρχεται στη γνώριμη θεματική του. Ο κόσμος όπως τον συλλαμβάνει το μυαλό αποτελεί μια μεγαλειώδη αφαίρεση, μια μεταφορά, μια περίληψη που δεν οδηγεί πουθενά, με την έννοια ότι δε χρησιμεύει σε τίποτα. Ή μάλλον χρησιμεύει για να αποδειχτεί ότι οι νοητικές λειτουργίες μας είναι ατελείς και η μεταδοτικότητα της οποιασδήποτε γνώσης εξαιρετικά δυσχερής. Το νευρικό σύστημα του ανθρώπου εμποδίζει την κατανόηση του κόσμου και κατ' επέκτασιν τη μετάδοση αυτής. Ό,τι ζούμε, ό,τι καταλαβαίνουμε είναι σπαράγματα που δεν μπορούν να ταιριάξουν μεταξύ τους, αφού η έννοια του συγκροτημένου εγώ και της ανθρώπινης ταυτότητας δεν ήταν και δεν είναι ποτέ δεδομένη.

Εύλογα ως εκ τούτου τίθεται το ερώτημα τι είναι ο χώρος, τι είναι η κοινωνία και το άτομο μέσα σε αυτά. Οι ερωτήσεις, οι απορίες είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσες από τις απαντήσεις. Αν ο άνθρωπος είναι το ζώο που επιθυμεί, στην οντολογία του Καλοζώη ο άνθρωπος είναι το ζώο που επιθυμεί να ρωτά. Οι ερωτήσεις του, όπως γράφει σε ένα ποίημά του είναι οι αναρτημένοι διανοητικοί καθρέφτες του.

Η παιδικότητα, η αφέλεια, η μωρία και για πρώτη φορά το χιούμορ σε σχέση με προηγούμενες συλλογές του κάνουν το παιχνίδι των ερωτήσεων λιγότερο οδυνηρό γιατί αν δεν υπάρχουν οι απαντήσεις, οι ερωτήσεις πρέπει να τίθενται με ένα τρόπο που θα επιτρέπει σ' αυτές να συνεχίσουν να γίνονται. Γιατί διαφορετικά καραδοκεί ο θάνατος ή η σιωπή.