Ο Χάμπερμας θα σημειώσει - και έχει δίκιο - ότι είναι βέβαιο πως και τον 12ο αιώνα οι άνθρωποι κάλλιστα θα ένιωθαν μοντέρνοι-άνθρωποι της εποχής τους, όπως και τον 21ο αιώνα, συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι τι κάνεις αισθάνεται ή νομίζει για τον εαυτό του αλλά μάλλον τι αντιλαμβάνονται οι εξωτερικοί κριτές. Είναι με τη σκέψη τέτοιων εξωτερικών κριτών που ασχολείται ο παρών τόμος.

Οι συμμετέχοντες συγγραφείς στα κείμενά τους εξετάζουν, αναλύουν και συζητούν είτε το έργο συγκεκριμένων επιφανών στοχαστών-εξωτερικών κριτών της νεωτερικότητας, όπως είναι ο Α. Τοκβίλ, ο Κ. Μαρξ, ο Ε. Ντουρκχάιμ, ο Μ. Βέρμπερ, ο Γκ. Ζίμελ, ο Σ. Φρόυντ, ο Τ. Πάρσονς, ο Χ. Μαρκούζε, ο Γ. Χάμπερμας, ο Ζ. Μπάουμαν, ο Α. Γκίντενς, ο Π. Μπουρντιέ, ο Κ. Πολάνυι, ο Ντ. Ρίσμαν, ο Φ. Τζαίημσον. Ο Ζ. Λιποβετσκί, είτε σχολών σκέψης ή στοχασμού με κοινά θεματολογικά ενδιαφέροντα, όπως είναι η σχολή του Σικάγου και η σχολή της Φρανκφούρτης. Ακόμη, ασχολούνται τόσο με την αναζήτηση της ιστορικότητας και παράδοσης στο στοχασμό του Μ. Χάιντεγκερ και του Χ.-Γκ. Γκάνταμερ, ή τη διερεύνηση της νεωτερικής πόλης, όσο και με τον προσδιορισμό της θέσης της κοινωνίας των πολιτών και της ιδιότητας του πολίτη στη πρώιμη και ύστερη νεωτερικότητα.

Παρουσιάζοντας οι συμμετέχοντες συγγραφείς το έργο συγκεκριμένων στοχαστών και σχολών, έχουν ως επιδίωξη να καταδείξουν πώς οι τελευταίοι προσεγγίζουν, μελετούν, ανταποκρίνονται και τελικά στέκονται απέναντι σ'αυτό που αποκαλείται νεωτερικότητα. Μέσα από τις θεωρήσεις τους αυτές, επιδίωξή μας είναι να κατανοήσουμε σε τι συνίσταται η νεωτερικότητα και έτσι να αντιληφθούμε πώς ο δικός μας κόσμος είναι διαφορετικός σ σχέση με ό,τι έχει προϋπάρξει αλλά και πώς αυτός μας προσδιορίζει και ποια μπορούν να είναι τα όρια των δικών μας παρεμβάσεων.