''...Δε θυμάμαι να είπα ποτέ: ''Θα γίνω κάποιος''. Σε καμιά στιγμή της ζωής μου δεν έπιασα τον εαυτό μου να λέει: ''Θα κάνω κάτι''. Οι περιστάσεις και μόνο βοήθησαν να κάνω αυτό που έκανα ή που συνετέλεσα να πραγματοποιηθεί και αυτό ακριβώς διηγούμαι σε αυτό το βιβλίο. Οι περιστάσεις δεν έλειψαν κι εγώ ήμουν πάντα έτοιμος να τις αδράξω".

Κάθε σελίδα των Απομνημονευμάτων του ανθρώπου που ο Ντε Γκωλ αποκαλούσε ''0 εμπνευστής'', και στον οποίο οι αρχηγοί των Κρατών και κυβερνήσεων των χωρών της Κοινής Αγοράς απένειμαν τον τίτλο του επίτιμου πολίτη της Ευρώπης, ρίχνει ένα καινούργιο φως στα τρία τέταρτα του 200υ αιώνα της ιστορίας του κόσμου, ιδιαίτερα όμως -και πάνω απ' όλα- αποκαλύπτει μια μοναδική δράση και μια πολιτική φιλοσοφία.

Έτσι, το βιβλίο αυτό είναι μια αποκάλυψη. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά για να μας πείσουν. Από τις πρώτες ημέρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μοννέ, πολύ νέος και ήδη στο Λονδίνο, εκτελεί μία αποστολή που του ανέθεσε, αγνοώντας κάθε ιεραρχία, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας. Αυτός προετοιμάζει τις συμφωνίες της γαλλο-βρετανικής συνεργασίας για τη διευκόλυνση των ναυτικών μεταφορών, συμφωνίες που θα παίξουν πρωτεύοντα ρόλο στη νίκη των συμμάχων. Με την έναρξη του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ο Μοννέ ακολουθεί πάλι την ίδια τακτική: περνάει δύο χρόνια στην Ουάσιγκτον χωρίς επίσημο πόστο. Αυτός ο πολίτης ενός ηττημένου έθνους, γίνεται ένας από τους πιο έμπιστους συμβούλους του Προέδρου Ρούσβελτ, ο κυριότερος εμπνευστής του Προγράμματος της Νίκης. Ο διάσημος οικονομολόγος Κέυνς, που είναι γνωστό πόσο μετρημένος άνθρωπος ήταν, έγραψε πως ο Μοννέ συντόμευσε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά ένα χρόνο.

Ξέρουμε τι ρόλο έπαιξε μεταπολεμικά. Αν υπάρχει σήμερα η Ευρώπη, αυτό το οφείλει στο Ζαν Μοννέ. Αυτό όμως που αγνοούσαμε, ήταν με ποιο τρόπο μεθόδευσε όλη του τη δράση, πιστός στους κανόνες συμπεριφοράς που πάντα τον χαρακτήριζαν. Το 1977, του απενεμήθη το Βραβείο Έρασμος.