...Το Πολυτεχνείο το βαφτίσαμε ένα βράδυ, στο παραλήρημά μας, Πορθμείο. Και έτσι ήτανε, μόνο έτσι μπορεί να ήτανε, ένα Πορθμείο απ' όπου πέρασαν γαλήνια, στην αντίπερα όχθη της ιστορίας, τα κουφάρια μιας προηγούμενης επικής μάχης του πανανθρώπινου αγώνα.

Την σιωπηλή έκσταση της γονιμοποιημένης - απ' αυτό αίμα - γης της Πατρίδας μου, τα αιτήματα για Δικαιοσύνη, Ισοπολιτεία Διεθνή Συζυγία, για ισχυρούς θεσμούς τα έκρυψε για χρόνια η κουρελού πίσω από στολισμένες βιτρίνες με ονόματα όπως Ελληνοχριστιανικά Ιδεώδη όσο δούλευε το μπερντάκι στα υπόγεια, όσο δούλευαν τα ξερονήσια, κάτω από το εκτυφλωτικό φως του Αιγαίου, αυτό το φως που οι τυφλοπόντικες δεν το αντέχουν, το χαίρονται μόνο τα παιδιά, οι εργάτες της γης που δούλευαν, ολημερίς, στο ανελέητο καμίνι του, οι φυλακισμένοι και οι ποιητές.

...Δεν έγινε, λοιπόν, τίποτα με το Πολυτεχνείο, ούτε νωρίτερα είχε συμβεί τίποτα ούτε και μετά.
Σ' αυτό συμφώνησαν σιωπηρά όλες οι δημοκρατικές και μη δυνάμεις, για να δυνηθούν να στήσουνε απερίσπαστες τα μαγαζάκια τους και να βρούνε δουλειά τα υπαλληλάκια τους.

Ξεφτίλα Εθνική.
Η δικαίωση δεν ήρθε ποτέ αντίθετα... - όσο εμείς λέγαμε στις συναντήσεις μας για τη μετάβαση από το Βασίλειο της αναγκαιότητας στο Βασίλειο της ελευθερίας, για την αναγκαία αλλαγή με μόνο μέσω της Παιδείας απ όπου η ζωή αντλεί την έμπνευση της και ανανεώνει τις γερασμένες δυνάμεις της-για τον εμπνευσμένο διεθνισμό μας, την συνεχή εξέγερση και την αλληλεγγύη μας μέχρι την τελική νίκη, που κραύγαζαν οι ντουντούκες μας και έλιωναν τα στοιχεία στους πολύγραφους, τον μετατρέψανε, με διαβολική μαεστρία, σε παγκοσμιοποίηση, παραμυθιάζοντας, γι άλλη μια φορά, έτσι τις χαχόλικες εφεδρείες μας.

Κι έτσι σήμερα περισσότερο από ποτέ πιστεύω ότι ίσως πρέπει να μπει αυτή η συζήτηση ξανά ανάμεσά μας ήρεμα.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει για την αποδόμηση της γενιάς του Πολυτεχνείου πρέπει ν αφήσει έξω όσους χάθηκαν πια στον ορίζοντα και όσους αφού έκαναν εκείνη τη βραδιά όσα τους ανάγκασε η ρέμπελη καρδιά τους έφυγαν ήσυχα και δεν ξαναμίλησαν δημόσια γι αυτό.