Δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη, συζητούν. Ανταλλάσουν νέα, κι έτσι αφήνουν την πεζή καθημερινότητα να μιλήσει γι' αυτές, τη στιγμή που οι ίδιες προτιμούν τη συνενοχή και την τρυφερότητα της σιωπής. Μέσα, όμως, από το παιχνίδι των δύο φωνών γεννιούνται ιστορίες, και μάλιστα ιστορίες γεννήσεων. «Γεννιόμαστε», έγραφε ο Ρουσό, «δύο φορές: μια για να υπάρξουμε και την άλλη για να ζήσουμε». Ο Γάλλος φιλόσοφος, όμως, ξεχνούσε τις γυναίκες που ξαναγεννιούνται, ενώ ήδη ζουν, δίνοντας τη ζωή· ξεχνούσε ακόμα το τίμημα που πληρώνουν γι' αυτό το προνόμιο.

Μακριά από εξιδανικεύσεις και φαντασιώσεις, οι αφηγήσεις που διασταυρώνονται εδώ, αστείες ή σκληρές, παθητικές ή τρυφερές, αντλούν τη δύναμή τους από τη δυνατότητά τους να συλλαμβάνουν την καθημερινότητα του γεγονότος, το ξεγύμνωμα της ψυχής και του κορμιού μπροστά σ' αυτή την εμπειρία που αναστατώνει.

Στο βιβλίο αυτό συνυπάρχουν η αναμονή, η συγκίνηση και το αίσθημα ολοκλήρωσης με την αγωνία, την ταπείνωση και τη φριχτή μοναξιά μπροστα σ' αυτό που αποκαλείται γέννηση αλλά κάποτε και θάνατος.