Της υπερβατικής πραγματικότητας γίνονταν, συνήθως, μέτοχοι οι οραματιστές και οι ποιητές. Γιατί ήσαν κοινωνική των μυστηρίων του θανάτου και της ζωής, της λογικής και του υπέρλογου, του συντριπτικού γέλιου και της δημιουργικής φαντασίας, του έρωτα και του τρόμου, του παρελθόντος που έρχεται από το μέλλον. Τα δεκατέσσερα διηγήματα τραβούν υπερρεαλιστικά την κουρτίνα, με τη μελωδία του κλασσικού, για να αποκαλύψουν ότι ο φόβος και η τρέλα δε έχουν πατρότητα.

Μπορεί να τους γεννήσουν «οι μύγες με τα σιδερένια φτερά», όταν έλαμπε η «πανσέληνος διπλής εκπυρσοκρότησης» σε κάποιο «παράπλευρο σύμπαν» των αφανών ή απλώς να υπήρξαν «λαμπτήρας εκπέμπων σήματα μορς», πιθανόν «Θάλαμος κινητής τηλεφωνίας» καθώς τον διαπερνούν «ζώντα netrina» από τη διαιώνια σκόνη των αστεριών που σπιθίζουν στην υπόγεια δεξαμενή της «πλήθουσας αγοράς». Ίσως πάλι να είναι η λάμψη εισερχόμενη από τον δεξιό οφθαλμό στο υπόγειο του εγκεφάλου, με το «σφαιριστήριον λαβυρίνθου» της γυμνόστηθης Αριάδνης. Σίγουρα όμως, θα αποδειχτεί ένα βιβλίο που θα εξοκείλει αθέατο όραμα απόλαυσης, μέσα στην έσχατη λιτότητα του ανύπαρκτου χρόνου μας.