Είναι μια ιστορία σκληρή, τραγική, κάποιες φορές αστεία, και βέβαια, το θέμα της, αναφέρεται στην ανθρώπινη μοναξιά.
Η ληστεία είναι η πρόφαση, είναι και ο κεντρικός ιστός, όπου γύρω του περιπλέκεται η ιστορία.
Η μοναξιά είναι ο καταλύτης, το ερέθισμα, η κινητήριος δύναμη, και καθορίζει τη πλοκή.
Υπάρχει και ο πυρήνας του θέματος, όπου πίσω από τα περιστατικά της ιστορίας, μας προκαλεί να απαντήσουμε.
Τελικά, είμαστε, ή νιώθουμε μόνοι;
Την ώρα της ληστείας, η γριά-Ντουντού βρίσκεται στη τράπεζα μαζί με τη νύφη της, και παίρνει από τη ταμία τα χρήματα της σύνταξής της.
Ποιος να το πίστευε! Η μικρόσωμη γριούλα, με το μαύρο τσεμπέρι στο κεφάλι, και το φάντασμα του Αλτσχάιμερ να αλωνίζει στο μυαλό της, αρπάζει το όπλο του ληστή, πυροβολεί στον αέρα, παίρνει όμηρο το ληστή και τη νύφη της μαζί, και - πάντα υπό την απειλή του όπλου - τους οδηγεί εκεί όπου θα βρεθούν αιχμάλωτοι, δεμένοι και οι τρεις, στους κρίκους της ίδιας αλυσίδας.
Οι πιο κρυφές φαντασιώσεις τους, η μοναξιά, ο έρωτας, τα πάθη και οι ενοχές τους, στήνουν ενέδρα στα όνειρά τους. Μέχρι που βυθίζονται και οι τρεις, σε ένα άπατο πηγάδι, όπου εκεί για πρώτη φορά, έρχονται αντιμέτωποι με το θαύμα της ζωής. Το θαύμα του ανθρώπου που αναγεννιέται από τις στάχτες του.
Ύστερα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πια, ποιοι είναι οι όμηροι ποιοι είναι οι ληστές.