Το βιβλίο αυτό προέκυψε από επισκέψεις στο χωριό μου, το Κουτσοχέρι Μεσολογγίου, καθώς κάθε φορά ήθελα να αφεθώ στην αχλύ του μύθου και της ιστορίας, να φέρω στο νου στιγμές, γεγονότα, ανθρώπους και εικόνες και να περιγράψω τη ζωή εκεί, για μερικές δεκαετίες, αμέσως μετά τον εμφύλιο.

Αναμνήσεις και αναπολήσεις από τότε, που οι μικρές κοινωνίες των χωριών επιβίωναν σε δύσκολες συνθήκες, είχαν αληθινές σχέσεις αλληλεγγύης, αισθάνονταν ασφάλεια με ανοιχτές πόρτες και ένιωθαν περισσότερες στιγμές ευτυχίας.

Οι άνθρωποι δούλευαν ολημερίς και μόνο όταν ο ήλιος χτυπούσε τη μεγάλη πέτρα του βουνού της Βαράσοβας και γυάλιζε η κόψη της έκαναν διάλειμμα για να φάνε κάτι. Μερικές φορές μάλιστα η πέτρα έσπαγε σε κάποια σημεία από τη ζέστη. Ακούγαμε τον κρότο από κομμάτια που κατρακυλούσαν. Αλλά εμείς δουλειά, υπομονή και πίστη σε αξίες για προκοπή.

Ήταν ένα μοντέλο ζωής ίδιο με αυτό που επικρατούσε και σε πολλά άλλα χωριά. Υπό την έννοια αυτή το βιβλίο μπορεί να έχει και κοινωνιολογική ή και ηθογραφική σημασία. Μακάρι να βρουν οι αναγνώστες τέτοιες σπίθες αξιών για καλύτερη ζωή και στη σημερινή εποχή.