Στις αρχές του 6ου μεταχριστιανικού αιώνα, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κλυδωνίζεται από συγκλονιστικές κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαμάχες. Μια σειρά από νόμους (Κώδικες) που εκδίδονται, απαγορεύουν την άσκηση της αρχαίας λατρείας και ποικίλων πολιτιστικών θεσμών, εξαναγκάζοντας τους πληθυσμούς να ασπαστούν τον χριστιανισμό ώστε να διατηρήσουν την ταυτότητα των πολιτών της αυτοκρατορίας. Το οριστικό τέλος μιας ολόκληρης εποχής είναι πλέον ορατό.

Εκείνη την περίοδο κάνουν την εμφάνισή τους και μια σειρά από φιλοσοφικά συγγράμματα που αποδίδονται στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη (1ος μεταχριστιανικός αιώνας), υποτιθέμενο μαθητή του Παύλου, εντός των οποίων ανιχνεύεται μια αλλόκοτη μίξη χριστιανικών δοξασιών και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Τα κείμενα αυτά έμελλαν να καταστούν μέσα στον χρόνο εκ των σημαντικότερων για την ανάπτυξη και εξέλιξη της χριστιανικής σκέψης.

Έπρεπε να περάσουν αιώνες έως ότου η πατρότητα των συγγραμμάτων αυτών αμφισβητηθεί, γεγονός που διατηρεί μέχρι σήμερα μία μακρά συζήτηση για την ταυτότητα και τους σκοπούς του συγγραφέα τους.

Σε αυτή τη σύντομη, αλλά εξαιρετικά σημαντική ακαδημαϊκή του εργασία, ο Φινλανδός Ιστορικός, Δρ. Tuomo Lankila παρουσιάζει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όσο και γοητευτική, θεωρία της κρυπτοπαγανιστικής ταυτότητας του ψευδο-Διονυσίου. Σύμφωνα με αυτήν, η συγγραφή των επίμαχων κειμένων αποτέλεσε για τον ελληνισμό την τελευταία οργανωμένη απόπειρα αντίστασης ενός ή περισσοτέρων μελών της Πλατωνικής Ακαδημίας των Αθηνών, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία μιας περίτεχνης φιλοσοφικής χρονοκάψουλας, που σε κάποια επόμενη στροφή του χρόνου επρόκειτο και πάλι να αναδυθεί, επιτυγχάνοντας την επαναφορά της ελληνικής φιλοσοφίας σε έναν περισσότερο φωτεινό κόσμο.