Μέσα από την ανάγνωση σπουδαίων Ελλήνων συγγραφέων της αρχαιότητας, η Ζακλίν ντε Ρομιγύ προσπαθεί να μας κάνει να κατανοήσουμε τη θεωρία περί του μεγαλείου του Ανθρώπου. Του Ανθρώπου που απαλλαγμένος από τον θεϊκό φόβο, δημιούργησε απαράμιλλα επιτεύγματα και μέσα απ?αυτά αναδύθηκε ο λεγόμενος Χρυσούς Αιών: ο 5ος αιώνας π.Χ. στην πόλη υπόδειγμα του ανώτερου πολιτεύματος, αυτού της Δημοκρατίας, στην Αθήνα. Για πρώτη φορά, οι θεοί δεν έχουν πια κεφάλια ζώων ή πουλιών, δεν είναι γεράκια, κριάρια, σκύλοι ή αγελάδες, ούτε και απίθανα όντα με τρομερές ιδιότητες όπως στην Αίγυπτο και στην Ασία, ή στην Ινδία. Για πρώτη φορά οι θεοί έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά οι άνθρωποι μετουσιώνονται σε θεούς μέσα από την επινοητικότητα και την δύναμη του Νου..

Το πείραμα αυτό δεν οδηγεί, ωστόσο, σε μια αφελή αισιοδοξία. Οι Έλληνες δεν πιστεύουν ότι τα πάντα είναι ρόδινα για τον άνθρωπο. Η τραγωδία και η ιστορία μας δείχνουν, αντιθέτως, ότι συνειδητοποιούν απόλυτα τις ήττες, τις κακοτυχίες, τα πάθη και τα βάσανα στα οποία είναι εκτεθειμένη η ανθρωπότητα.

«Η λαμπερή αξία της ευφυίας της Ελλάδος εκείνης του Χρυσού Αιώνος, έγκειται στο ότι είχε την φλογερή επιθυμία να χαλιναγωγήσει τα πάθη, να αναδείξει αξίες, να αφοσιωθεί σε ένα ανώτερο ιδανικό που θα άντεχε στον χρόνο. Η έννοια του νοητικού μεγαλείου του Ανθρώπου, είναι ένας σκοπός, μία κατάκτηση, μια προσπάθεια διαρκώς ανανεούμενη στην οποία ο άνθρωπος, για να λέγεται ?νθρωπος, πρέπει να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις....»