Η τιμωρία, ως μέθοδος πειθαρχίας, όπως επιβάλλεται απο το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, προέρχεται από έναν δικανικό τρόπο σκέψης και δεν δίνει τέλος στην παραβατική συμπεριφορά, ούτε καν τη μειώνει. Η αποστροφή από πλευράς του συστήματος προς τους δράστες και τα αισθήματα δυσαρέσκειας των τιμωρημένων δεν συντελούν στην αλλαγή του τρόπου ζωής των παραβατών. Η εκδίκηση δεν σταματά τη βία και την παραβατικότητα, αντιθέτως τα σταματά η συγχώρηση και η δυνατότητα των δραστών να ομολογούν, να εκφράζουν μεταμέλεια και να επανορθώνουν.

Για την ακρίβεια, αυτό που φαίνεται να λείπει από τις σύγχρονες προσεγγίσεις αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού είναι το σκύψιμο στις ανάγκες αρχικά του θύτη και η εστίαση στις εσωτερικές ψυχικές καταστάσεις που βιώνει. Ενώ τους αντιμετωπίζουμε ως «παραβάτες», «δράστες» και «θύτες», που πρέπει να πειθαρχήσουμε και τιμωρήσουμε, αδυνατούμε να τους δούμε ως μαθητές που περνούν τις δικές τους προσωπικές αγωνίες, έχουν τις δικές τους ανάγκες και κυρίως την ανάγκη του να ανήκουν κάπου και να τους προσέξει κάποιος.

Η αμφισβήτηση διεθνώς για την αποτελεσματικότητα των πρακτικών που χρησιμοποιούνται ως μέσα πειθαρχίας στον χώρο της εκπαίδευσης δημιούργησε την ανάγκη εξεύρεσης άλλων λύσεων, που θα βελτιώσουν το κλίμα της τάξης και τη συνεργασία των μαθητών στη σχολική κοινότητα. Αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα προσφέρουν τα δύο προγράμματα, της «αποκαταστατικής δικαιοσύνης» και της «πρακτικής στη συγχώρηση». Προτείνουν εναλλακτικές μορφές μεταχείρισης των παραβατών, και δημιουργίας ενός σχολικού κλίματος που βασίζεται στην ενσυναίσθηση και τη συγχώρηση και όχι στην τιμωρία και στην εκδίκηση.