1930: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ που γνώρισαν το 1929 οι Ηνωμένες Πολιτείες έχει αρχίσει να απλώνει σύννεφα απαισιοδοξίας πάνω από την Ευρώπη, χωρίς κανένας να φαντάζεται ακόμα ποιες ακριβώς θα είναι οι συνέπειές της, και ο Κέυνς γράφει ένα μικρό δοκίμιο για να προτρέψει τους συμπατριώτες του να μην υποκύψουν στην απαισιοδοξία αυτή, προλέγοντας το μέλλον τους: Πιστεύει ότι μέσα στα εκατό επόμενα χρόνια ο πλούτος που προκύπτει σταθερά από την επένδυση του ήδη συσσωρευμένου κεφαλαίου θα είναι αρκετός για να καλυφθούν οι βασικές (οι απόλυτες, όπως τις ονομάζει) ανάγκες, και να απελευθερωθεί ο άνθρωπος, για πρώτη φορά στην Ιστορία, από το άχθος της εργασίας.

Τα εκατό χρόνια κοντεύουν να εξαντληθούν και, αντίθετα απ' ό,τι ήλπιζε ο Κέυνς, ο homo economicus έχει απλώσει παντού τα πλοκάμια του. Και το μικρό κείμενο αυτού του τόμου διαβάζεται ως το όνειρο μιας άλλης εποχής, ενώ ζούμε πια σε έναν κόσμο ακαθόριστης ή ανομολόγητης ταυτότητας, όπου η ιδιωτικότητα απορροφά όλο και περισσότερο τα παλιά ηθικά και πολιτικά περιεχόμενα εξουδετερώνοντάς τα, και όπου η ηθική γίνεται αισθητική των ιδιωτικών επιλογών και τέχνη του βίου, ενώ η πολιτική παύει να είναι πολιτική για να γίνει η δυναμική διαχείριση μιας πληθύος ιδιωτών.