Ο Μπέμπης για τον κύριο Χαράλαμπο δεν ήταν ένας απλός σκύλος, ήταν το παιδί του, ο καλύτερός του φίλος και η συντροφιά του στα γεράματά του και όλα αυτά τα χρωστούσε στη γυναίκα του. Χάρη στη γυναίκα του είχε βρει μια παρηγοριά και είχε νιώσει πάλι ζωντανός. Επιτέλους, είχε πάλι για κάποιον να ενδιαφερθεί και να φροντίσει. Δεν ένοιωθε πια μόνος, είχε παρέα.
Ο κύριος Χαράλαμπος είχε αρχίσει πάλι να πιστεύει σε κάτι. Πάντα πίστευε στην αγάπη, σε μια αγάπη όπως παλιά, όπως αυτή που ένοιωθε για τη γυναίκα του.
Ήταν μια αγάπη σαν εκείνες που αναπολείς τις καλές στιγμές. Τότε που οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι, τότε που δεν τους χώριζε τίποτα, παρά μόνο τους ένωνε.
Τότε που τους ένωνε μια αγάπη σαν τον παλιό καλό καιρό.
Η οικογένεια είχε υιοθετήσει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής μιας και όλοι είχαν μετακομίσει στο μικρό αλλά τόσο ξεχωριστό χωριό. Ο Άλκης μιλούσε στα γατάκια του σαν να μιλούσε σε ανθρώπους και εκείνα τον καταλάβαιναν.
Νιάου... Νιάου... έκανε ξανά και ξανά ο Ξεφτέρης. Ο 'Αλκης παρατηρούσε το στόμα του που το ανοιγόκλεινε σαν να του μιλούσε κανονικά, σαν άνθρωπος.
Όταν αγαπάς τα ζώα ξέρεις και να τα ακούς, δεν χρειάζεται να έχουν ανθρώπινη φωνή. Αυτό που χρειάζονται τα ζώα είναι αγάπη και το ιδανικό είναι να συνυπάρχουν οι άνθρωποι μαζί με αυτά σαν ίσοι προς ίσους. Τουλάχιστον, ο Άλκης με την οικογένειά του το γνώριζαν καλά και αφού δεν μπορούσαν μόνοι τους να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο, φρόντισαν να αλλάξουν τον δικό τους, με τη βοήθεια των ζώων τους. Ήλπιζαν ότι ίσως έτσι έπαιρνε παράδειγμα και ο υπόλοιπος κόσμος...
